De schilder schijnt te zijn thuisgekomen van zijn eindeloze picturale omzwervingen. De tijd dat hij met zeil en zand, met objets trouvés, met pek en veren zijn inspiratie op het schilderdoek botvierde, is voorlopig althans volmaakt verleden tijd.Het lijkt de terugkeer van het pure directe schilderinstinct. Alhoewel. Wat is thuiskomen voor een nomade ? Bewaken, bewaren en koesteren wat hem verbindt met de diepste verten, met de verste diepten.
Getekend en verrijkt door beelden van reizen en landschappen distilleert hij de dramatische en lyrische, de heldere en donkere momenten uit zijn persoonlijke odyssea tot een seismografie van innerlijke bewogenheid. De herkenning ligt niet meer in de sprokkelzone, in de marginale onbeduidendheid van een horizon, een glooiing, een reliëf, een geologische verkenning. Tussen de woordeloze keel en de verf, tussen de ziel en het doek loopt een directe stream of unconsciousness. Soms een bezwerende stroom, een bijna vulkanische eruptie uit de diepste onderlagen, soms de eenvoud en het evenwicht van heldere bezonkenheden. Ruimte, licht en kleur, chaos en ordening zijn geen registratie of resonantie meer van visuele beelden, dienen niet meer tot de opbouw van een picturaal verhaal. Ze zijn de ziel van het werk.
DDB: zie 3/2001 blz 81 en 3/2004 blz 61.
www.guidodobbelaere.be
